Większość walut rynków wschodzących i rozwiniętych uległa znacznej dewaluacji w stosunku do dolara amerykańskiego w 2021 r. pomimo agresywnej polityki pieniężnej Rezerwy Federalnej. Co więcej, gospodarki wschodzące, które skorzystały na rosnących cenach surowców, również doświadczyły osłabienia swoich walut, pomimo silnego eksportu. W związku z tym inflacja w gospodarkach rozwijających się jest znacznie wyższa niż już podwyższone dane opublikowane w Stanach Zjednoczonych i strefie euro. Polska jest dobrym tego przykładem.
Głównym tego powodem jest globalny problem deprecjacji walut, który sprawia, że obywatele stają się biedniejsi.
Większość banków centralnych na całym świecie wdraża tę samą, ekspansywną politykę Europejskiego Banku Centralnego i Systemu Rezerwy Federalnej, ale wyniki są nieproporcjonalnie krzywdzące dla ubogich, ponieważ wzrasta inflacja, szczególnie w zakresie podstawowych towarów i usług, podczas gdy nierównowaga fiskalna i monetarna narastają.
Wiele gospodarek wschodzących wdrożyło bardzo niebezpieczną politykę zwiększania bliźniaczych deficytów – fiskalnego i handlowego – w błędnym przekonaniu, że przyspieszy to wzrost. Obecnie szacunki wzrostu i ożywienia spadają, ale nierównowaga monetarna wciąż się utrzymuje.
Dlatego większość walut spada w stosunku do dolara amerykańskiego. Polityka realizowana przez globalne banki centralne jest równie agresywna, a nawet bardziej niż polityka Rezerwy Federalnej, ale bez globalnego popytu, jakim cieszy się dolar amerykański. Jeśli globalne narody z suwerennymi walutami będą nadal grać w tę niebezpieczną grę, lokalny i międzynarodowy popyt na ich walutę wyparuje, a zależność od dolara amerykańskiego wzrośnie. Co ważniejsze, jeśli Rezerwa Federalna będzie nadal wystawiać na próbę swój status globalnej rezerwy, wszystkie waluty fiducjarne mogą stracić zaufanie i przejść na alternatywy.
Jeśli sektor prywatny nie zaakceptuje tej waluty jako jednostki miary, ogólnego środka płatniczego i zasobu wartości popartego rezerwami i popytem ze strony wspomnianego sektora prywatnego, waluta staje się bezwartościowa i przestaje być pieniędzmi. Ostatecznie staje się bezużytecznym papierem.
Istnieje wiele przykładów walut państwowych, które nie są ani magazynem wartości, ani ogólnie akceptowanym środkiem płatniczym. Od sucre w Ekwadorze, który zniknął, do peso argentyńskiego czy boliwara wenezuelskiego, przykłady w historii są niezliczone.
Na Kubie inflację szacuje się obecnie na 6900 procent, z powodu braku popytu na bezwartościową walutę, bez realnej potrzeby jej posiadania lub rezerw, które by ją wspierały.
Kiedy coś takiego się dzieje, państwo nie tworzy pieniądza, po prostu emituje środek płatniczy – walutę – wykorzystując wiarygodność żądań sektora prywatnego do wystawienia weksla własnego. Podobnie jak emitent długu, który traci wiarygodność spłaty, wartość tej obietnicy zanika, jeśli waluta nie ma prywatnego wsparcia.
Co ważniejsze, o wartości waluty i jej wykorzystaniu nie decyduje rząd. Decyduje o tym ostatnia osoba z sektora prywatnego, która akceptuje obietnicę zapłaty, ponieważ zakłada, że zachowa ona swoją wartość i zostanie zaakceptowana jako środek płatniczy.
W związku z tym, gdy rząd tworzy znacznie więcej takich coraz mniej wartościowych weksli, znacznie przewyższając rzeczywisty popyt lokalny i międzynarodowy, efekt jest taki sam, jak masowe niewypłacalności. Rząd po prostu zubaża obywateli, którzy są zmuszani do używania waluty i niszczy wiarygodność wartości swoich własnych weksli.
Kiedy państwo tworzy walutę bez realnego wsparcia rezerw lub popytu, niszczy pieniądze.
Kiedy rząd emituje walutę – obietnice zapłaty – które nie są ani magazynem wartości, ani ogólnie przyjętym środkiem płatniczym, ani jednostką miary, nie tylko nie tworzy pieniędzy, ale niszczy je, zatapiając siłę nabywczą swoich biednych jeńców – obywateli, którzy są zmuszeni do przyjmowania jego banknotów, w postaci małych karteczek (urzędnicy, emeryci itp.).
To jest to, co widzimy w wielu krajach na całym świecie; ogromne cięcie płac i oszczędności, stworzone przez interwencję rządu w równowagę monetarną dla własnej korzyści. Rządy czerpią korzyści z inflacji, ponieważ spłacają swój dług w walucie o malejącej wartości i narzucają obniżkę ceny płac i usług w sektorach, które świadczą usługi emitentowi waluty. Nawet w krajach rozwiniętych ze stosunkowo stabilnymi walutami, inflacja jest dużą korzyścią dla rządów, które czerpią wyższe dochody z podatków opartych na pieniądzach (od wynagrodzeń, zysków i podatków od sprzedaży)… i jest dużym negatywem dla oszczędzających i płac realnych.
Niektórzy twierdzą, że pracownicy mogą na tym skorzystać, ponieważ płace wzrosną wraz z inflacją. To jest po prostu nieprawda. Płace w najlepszym przypadku mogą wzrosnąć wraz ze wskaźnikiem cen konsumpcyjnych, który jest bardzo słabą miarą inflacji i jest koszykiem stworzonym przez organy rządowe w celu obniżenia realnej inflacji, w średniej łącznej wartości towarów i usług. Jednak nawet jeśli weźmiemy pod uwagę wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych, zdecydowana większość pracowników nie widzi nawet wzrostu płac, który zrekompensowałby wzrost tego wskaźnika. Dlatego w Stanach Zjednoczonych spada mediana płac realnych.
Ci, którzy twierdzą, że państwo zawsze może „tworzyć pieniądze i je wydać” – a musi tylko tworzyć pieniądze potrzebne do finansowania sektora publicznego, ponieważ zostanie to zaakceptowane przez resztę podmiotów gospodarczych – powinni być zobowiązani do otrzymywania swoich pensji w pesos argentyńskich i cieszyć się tym doświadczeniem.
