Jak wynika danych dotyczących zdrowia publicznego, ponad połowa dzieci zmarłych na tak zwaną „nagłą śmierć łóżeczkową”, otrzymała dawkę trzy dni wcześniej. Prawie 80% z nich zmarło na przestrzeni pierwszego tygodnia.
VAERS, czyli Baza danych Systemu Zgłaszania Niepożądanych Odczynów Poszczepiennych, działająca pod kierownictwem rządowego Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) ujawniła bezpośredni związek między czasem szczepień a zespołem nagłej śmierci niemowląt (SIDS).
Badacz z Instytutu Medycyny i Badań Naukowych, Neil Miller, odkrył większość z 2605 zgonów niemowląt zgłoszonych do VAERS w latach 1990-2019 „zgrupowanych” w bliskiej czasowej bliskości szczepienia, przy czym 58% miało miejsce w ciągu trzech dni od zaszczepienia, a 78% w ciągu siedmiu dni.
Lekarz z Nowego Jorku, który wyleczył tysiące hydroksychlorochiną, zabrał głos: To socjopaci!
Neil Z. Miller jest researcherem oraz dziennikarzem zajmującym się badaniami medycznymi i dyrektorem Thinktwice Global Vaccine Institute.
Poświęcił ostatnie 30 lat swojego życia na edukowanie rodziców i lekarzy na temat szczepionek, zachęcał do zwiększenia informacji na temat świadomej zgody, polecając stosowaną literaturę.
W tym napsianą przez niego samego: Miller’s Review of Critical Vaccine Studies (2016) (www.vacbook.com), Vaccine Safety Manual for Concerned Families and Health Practitioners (zaktualizowane wydanie drugie) oraz Vaccines, czy są naprawdę bezpieczne i skuteczne?
Treść badania
Między innymi poczynił właśnie te uwagi w swoim nowym artykule badawczym opublikowanym w czasopiśmie Toxicology Reports.
Artykuł opisuje SIDS jako niewyjaśnioną śmiertelność niemowląt, która pojawia się nagle i nieoczekiwanie.
Zespół ten był główną przyczyną śmiertelności poporodowej w Stanach Zjednoczonych w 1980 roku. Obejmuje on zgony niemowląt w wieku od 28 dni do jednego roku.
„Chociaż istnieją znaczne dowody na to, że pewna podgrupa niemowląt ma zwiększone ryzyko nagłej śmierci po otrzymaniu szczepionek, władze ds. zdrowia wyeliminowały ’szczepienie profilaktyczne’ jako oficjalną przyczynę zgonów, więc lekarze sądowi są zmuszeni do błędnej klasyfikacji i ukrywania zgonów związanych ze szczepionką pod alternatywną klasyfikacje przyczyn śmierci” – czytamy w artykule.
W niniejszym dokumencie przeanalizowano bazę danych Vaccine Adverse Event Reporting System (VAERS) w celu ustalenia odstępu czasu wystąpienia zgonów niemowląt po szczepieniu.
Badacz ujawnił, że informacje te są przydatne w zrozumieniu związku między szczepieniem, a śmiercią dzieci.
Zmiana klasyfikacji choroby
Jednak kategoria Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD) dla zgonów związanych ze szczepionką, lub przyczyn zgonów jako „szczepienie profilaktyczne i szczepienie”, została usunięta po zrewidowaniu ICD w 1979 roku.
Miller stwierdził, że dalsze zgony w tych zakresach były statystycznie istotne (p<0,0001), co wskazuje, że prawdopodobieństwo losowego wyniku jest mniejsze niż 0,001%.
Ten sam rodzaj grupowania stwierdzono w przypadku 1048 zgonów niemowląt związanych z SIDS z łącznej liczby 2605 zgłoszonych do VAERS.
„Spośród 2605 zgonów niemowląt zgłoszonych do VAERS w latach 1990-2019, 58% zanotowano w ciągu 3 dni po szczepieniu, a 78,3% miało miejsce w ciągu 7 dni po szczepieniu, co potwierdza, że zgony niemowląt mają tendencję do występowania tuż po podaniu szczepionki.
Nadmiar zgonów w tych wczesnych okresach po szczepieniu był statystycznie istotny (p < 0,00001).
Przegląd literatury medycznej potwierdza związek między szczepionkami a nagłymi, niewyjaśnionymi zgonami niemowląt.
Zaproponowano kilka teorii dotyczących patogennego mechanizmu kryjącego się za tymi śmiertelnymi zdarzeniami, w tym rolę cytokin zapalnych jako neuromodulatorów w rdzeniu niemowlęcym poprzedzających nieprawidłową odpowiedź na akumulację dwutlenku węgla; śmiertelną dezorganizację kontroli oddechowej wywołanej przez adiuwanty przekraczające barierę krew-mózg; oraz toksyczność biochemiczną lub synergistyczna z powodu wielu szczepionek podawanych jednocześnie.”
Nowe dane, nowe opcje
Oficjalne przyczyny zgonów wymienione w ICD obejmują prawie każdą wyobrażalną – i tragiczną – możliwość.
W rzeczywistości poprzednie wersje ICD wymieniały „szczepienie profilaktyczne i szczepienia” jako oddzielną kategorię przyczyn zgonu, z podkategoriami zgonów spowodowanych określonymi szczepionkami.
Jednak, gdy ICD zostało zrewidowane w 1979 r. – dotyczy to również kolejnych aktualizacji ICD – wszystkie klasyfikacje przyczyn zgonu związane ze szczepieniem zostały wyeliminowane.
Od tego czasu lekarze nie są w stanie wymienić szczepień jako oficjalnej przyczyny zgonu, ponieważ ICD nie zawiera już kodu takiej możliwości.
Jest to dziwne, ponieważ przedstawiciele środowiska, które ma dbać o nasze zdrowie – mówi Miller – są świadomi, że niektóre dzieci zostaną trwale niepełnosprawne lub umierają po otrzymaniu szczepionek.
Właśnie dlatego Kongres uchwalił Narodową Ustawę o Obrażeniach Poszczepiennych Dziecięcych z 1986 r. (Public Law 99-660), która stworzyła system zgłaszania zdarzeń niepożądanych poszczepiennych (VAERS) i ustanowił Narodowy Program Odszkodowań za Uszkodzenia Poszczepienne (VICP).
Szczepionkowy Fundusz Powierniczy
Wielu rodziców nie zdaje sobie sprawy, że kiedy płacą za szczepionki, ich koszt jest opodatkowany, a pieniądze (75 centów za szczepionkę) trafiają do funduszu powierniczego zarządzanego przez Departament Skarbu, aby zrekompensować im, wypłacanie odszkodowań w razie śmierci dziecka.
Na dzień 1 maja 2021 r. przyznano ponad 4,5 miliarda dolarów na tysiące urazów i zgonów związanych ze szczepionkami. Wiele spraw jest nadal w toku.
Odszkodowania zostały przyznane za trwałe urazy, takie jak trudności w uczeniu się, zaburzenia napadowe, upośledzenie umysłowe, paraliż i liczne zgony, w tym wiele, które początkowo zostały błędnie zaklasyfikowane jako zespół nagłej śmierci niemowląt SIDS.
Nowe problemy
Przed wprowadzeniem zorganizowanych programów szczepień, „śmierć łóżeczkowa” była tak rzadka, że nie była wymieniana w statystykach umieralności niemowląt.
W Stanach Zjednoczonych krajowe kampanie szczepień zostały rozszerzone w latach 60., kiedy wprowadzono i promowano kilka nowych produktów farmaceutycznych.
Po raz pierwszy w historii większość niemowląt w USA musiała otrzymać kilka dawek DPT (błonicy, krztuśca, tężca), polio i odry. Trzeba dodać, że szczepionkę przeciwko odrze podawano w wieku 9 miesięcy od 1963 do 1965. Szczepionki przeciw śwince i różyczce wprowadzono również w latach 60. XX wieku.
Do 1969 roku zaczęto zauważać alarmującą epidemię nagłych, niewyjaśnionych zgonów niemowląt, która skłoniła naukowców do stworzenia nowego terminu medycznego — zespół nagłej śmierci łóżeczkowej.
Do 1972 r. SIDS stała się główną przyczyną śmiertelności poporodowej (zgony niemowląt między 28 dniem a 1 rokiem życia) w Stanach Zjednoczonych.
W 1973 r. Narodowe Centrum Statystyki Zdrowia, obsługiwane przez CDC, stworzyło nową kategorię przyczyn zgonu w celu dokumentowania zgonów z powodu SIDS.
Nagła Śmierć Łóżeczkowa [SIDS]
SIDS definiuje się jako nagłą i niespodziewaną śmierć niemowlęcia, która pozostaje niewyjaśniona po dokładnym dochodzeniu, w tym przeprowadzeniu sekcji zwłok i przeglądzie historii klinicznej.
Chociaż nie ma specyficznych objawów związanych z SIDS, sekcja zwłok często ujawnia przekrwienie i obrzęk płuc oraz zmiany zapalne w układzie oddechowym.
Statystyka
Czy statystyki, które świat medyczny lubi powtarzać: „Nie ma związku”, są naprawdę dokładne, czy też opierają się na złych diagnozach i złym prowadzeniu dokumentacji? – pyta Miller.
Co się robi, aby zapewnić bezpieczniejszą szczepionkę? W jaki sposób lekarze i kliniki zostaną pociągnięci do odpowiedzialności za informowanie rodziców o możliwych reakcjach?
A jak te dzieci, które nie powinny otrzymać szczepionki, mają zostać zidentyfikowane, zanim ulegną uszkodzeniu lub śmierci? – dopytuje w artykule.
Bliższa analiza ICD – 130 oficjalnych sposobów umierania niemowląt – ujawniła lukę.
Lekarze, tacy jak koronerzy, mogli wybierać spośród kilku kategorii śmierci, gdy dziecko nagle straciło przytomność. Nie musieli wymieniać śmierci jako SIDS.
Kampania Back to Sleep
Kampania Safe to Sleep, wcześniej znana jako kampania Back to Sleep, pomogła wyedukować miliony opiekunów — rodziców, dziadków, ciotek, wujków, opiekunki do dzieci, opiekunów dzieci, pracowników służby zdrowia i innych — na temat sposobów zmniejszenia ryzyka zespołu nagłej śmierci niemowląt (SIDS) i innych przyczyn zgonów niemowląt związanych ze snem.
Potężny wzrost umieralności
Chociaż po pozornie udanej kampanii AAP „Powrót do snu” wskaźnik SIDS po noworodkach spadł średnio o 8,6% rocznie od 1992 do 2001 roku, wskaźnik śmiertelności poporodowej z powodu „uduszenia się w łóżku” (kod ICD-9 E913) wzrosła w tym samym okresie w średnim rocznym tempie 11,2%.
Nagłe, niewyjaśnione zgony niemowląt, które przed kampanią „Powrót do snu” zostały sklasyfikowane jako SIDS, były teraz klasyfikowane jako zgony z powodu uduszenia się w łóżku.
Wskaźnik śmiertelności poporodowej z „uduszeń innych przyczyn” (kody ICD-9 E913.1-E913.9), z „nieznanych i nieokreślonych przyczyn” (kod ICD-9 799.9) oraz z „nieznanych intencji” (ICD-9 – kody E980-E989), wszystkie wzrosły również w tym okresie.
W Australii zaistniała podobna sytuacja. Naukowcy zaobserwowali, że gdy wskaźnik SIDS spadł, liczba zgonów przypisywana asfiksji wzrosła.
Od 1999 do 2001 roku liczba zgonów w USA przypisywanych „uduszeniu się w łóżeczku” i „nieznanych przyczyn” znacznie wzrosła. Chociaż częstość występowania SIDS w okresie poporodowym nadal spadała, nie było istotnej zmiany w całkowitej śmiertelności poporodowej.
Według Malloy i MacDorman: „Jeśli preferencje dotyczące zaświadczania o śmierci zmieniły się tak, że wcześniej sklasyfikowane zgony z powodu SIDS są teraz klasyfikowane jako »uduszenie«, włączenie tych zgonów z powodu uduszenia oraz nieznanych lub nieokreślonych zgonów ze zgonami z powodu SIDS stanowi około 90 procent spadku wskaźnika SIDS obserwowanego w latach 1999-2001 i skutkuje nieznaczącym spadkiem SIDS.
Wydaje się, że wskaźnik SIDS po noworodkach spadł z 61,6 zgonów (na 100 000 żywych urodzeń) w 1999 r. do 50,9 w 2001 r. Jednak w tym okresie nastąpił znaczny wzrost liczby zgonów poporodowych przypisywanych „uduszeniu się w łóżku” i „ nieznane przyczyny”. Kiedy te nagłe niespodziewane zgony niemowląt połączą się z SIDS, całkowity odsetek SIDS pozostaje względnie stabilny, co skutkuje nieznaczącym spadkiem.
Problem z klasyfikacją
Nieustannym problemem jest tendencja do zmiany klasyfikacji nagłych zgonów niemowląt według alternatywnych kodów ICD. Od 1999 do 2015 roku odsetek SIDS w USA spadł o 35,8%, podczas gdy śmiertelność niemowląt z powodu przypadkowego uduszenia wzrosła o 183,8%.
Jak opisano, prawdziwy zakres śmiertelności niemowląt związanej ze szczepieniami został zaciemniony przez trzy działania związane z praktykami certyfikacji zgonów u dzieci:
- wszystkie klasyfikacje przyczyn zgonu związane ze szczepieniem zostały wyeliminowane z ICD
- SIDS stały się powszechnie stosowanym kategoria przyczyny zgonu przynajmniej dla niektórych zgonów związanych ze szczepionką (co potwierdziły nagrody VICP, które początkowo zostały błędnie sklasyfikowane jako SIDS) oraz
- przypadki SIDS zostały później przeklasyfikowane pod alternatywnymi kodami ICD
Pomimo tych przeszkód w uzyskaniu dokładnego opisu śmiertelności niemowląt związanej ze szczepionką, istnieje alternatywny sposób oceny prawdopodobieństwa istnienia prawdziwego związku między szczepionkami niemowląt a nagłymi zgonami niemowląt.
Można by przeprowadzić ukierunkowaną ocenę bazy danych VAERS, aby ustalić, czy zgony niemowląt i przypadki SIDS występują zwykle w czasie zbliżonym do podania szczepionki.
Analiza VAERS w latach 1990 – 2019
Vaccine Adverse Event Reporting System (VAERS) to krajowy program nadzoru bezpieczeństwa, który gromadzi informacje o możliwych niepożądanych reakcjach na szczepionki podawane w Stanach Zjednoczonych.
Każde zgłoszenie zawiera informacje o pacjencie, zastosowanych szczepionkach i objawach związanych z ich zdarzeniem niepożądanym.
Od 1990 roku VAERS otrzymał ponad 700 000 zgłoszeń, w których opisano wszystko, od łagodnych skutków ubocznych po poważne stany zagrażające życiu, w tym hospitalizację, trwałe kalectwo i śmierć.
CDC uważa VAERS za ważne narzędzie oceny bezpieczeństwa szczepionek i regularnie prowadzi własne badania z wykorzystaniem danych VAERS. Baza ta jest również dostępna dla niezależnych badaczy.
Monitorując zdarzenia niepożądane w niej udokumentowane, można zidentyfikować nietypowe wzorce i ważne obawy dotyczące bezpieczeństwa.
W prezentowanym tu badaniu oceniano czas i rozkład nagłych zgonów niemowląt po szczepieniu. Jeśli nie ma związku między szczepionkami dla niemowląt, a nagłymi ich zgonami, oczekuje się, że przypadki SIDS będą równomiernie rozmieszczone każdego dnia, a nie będą się skupiać we wczesnym okresie po szczepieniu (od dnia 1 do dnia 7).
Aby przetestować tę hipotezę, przeanalizowano bazę danych VAERS w celu ustalenia odstępu czasu wystąpienia zgonów niemowląt po szczepieniu.
Metody badań
Przeprowadzono wyszukiwanie online w bazie danych VAERS. Baza ta została przefiltrowana, aby uwzględnić tylko raporty z datą szczepienia od 1990 do 2019 roku niemowląt (dzieci w wieku poniżej 1 roku), które zmarły w ciągu 60 dni po szczepieniu.
W pierwszej analizie (cała śmiertelność) uwzględniono wszystkie raporty dotyczące śmiertelności niemowląt, niezależnie od tego, czy w raporcie wymieniono „nagłą śmierć”, czy SIDS.
W drugiej analizie (SIDS) wyszukiwanie VAERS zostało dodatkowo ograniczone, by uwzględnić tylko raporty, w których wspomniano „nagłą śmierć” lub „zespół nagłej śmierci niemowląt”.
W obu analizach zgony stratyfikowano według odstępu czasu wystąpienia po szczepieniu, to znaczy według liczby dni, które upłynęły między szczepieniem a zgonem (zakres = 1–60 dni, przy czym dzień 1 = dzień szczepienia).
Wykorzystano test chi-kwadrat Pearsona, aby określić, czy istnieje statystycznie istotna różnica między oczekiwanymi częstościami umieralności niemowląt a rzeczywistymi zgłaszanymi częstościami.
Wyniki
3.1. Dane demograficzne
Do VAERS zgłoszono 2989 zgonów niemowląt z datą szczepienia od 1990 do 2019 roku. Z tej liczby 2605 (87,2%) wystąpiło w ciągu 60 dni. Mężczyźni stanowili 58,2% tej populacji, kobiety 39,3%, a w 2,5% płeć była nieznana.
Stosunek mężczyzn do kobiet wynosił 59,7%-40,3% dla 2540 przypadków, w których płeć była znana. Niemowlęta w wieku poniżej 6 miesięcy stanowiły 86,5% wszystkich zgonów, podczas gdy pozostała część (13,5%) dotyczyła starszych niemowląt.
Spośród 2605 zgonów niemowląt 1048 (40,2%) oznaczono jako SIDS, z czego 60,5% to mężczyźni, 37,8% to kobiety, a u 1,7% płeć była nieznana. Stosunek mężczyzn do kobiet wynosił 61,6%–38,4% dla 1030 przypadków, w których płeć była znana.
Niemowlęta w wieku poniżej 6 miesięcy stanowiły 89,9% wszystkich przypadków SIDS, podczas gdy pozostała część (10,1%) dotyczyła starszych niemowląt. Dodatkowe dane demograficzne można znaleźć w Tabeli 1.
3.2. Ćwiczenie
Spośród 2605 zgonów niemowląt 58% zmarło w ciągu 3 dni po szczepieniu, a 78,3% w ciągu 7 dni po szczepieniu. Pozostałe zgony wystąpiły między 8 dniem a 60 dniem po szczepieniu, średnio 11 na dzień (564/53 dni) w porównaniu do 760 zgonów niemowląt, które wystąpiły w 2. dniu po szczepieniu — wzrost 69-krotny (Tabela 2)
Gdyby 2605 zgonów, które wystąpiły w ciągu 60 dni od szczepienia, zostało losowo rozłożonych w tym przedziale, można by oczekiwać 43,42 zgony na dzień lub 304 na tydzień. Nadmiar zgonów w dniu szczepienia (oczekiwano 43/440 wystąpiło), w ciągu 3 dni po szczepieniu (oczekiwano 130/1512) oraz w pierwszym tygodniu po szczepieniu (oczekiwano 304/wystąpiło 2041) oznaczał, że wszystkie są statystycznie istotne (p < 0,00001).
Pięćdziesiąt osiem procent wszystkich zgonów niemowląt zgłoszonych do VAERS wystąpiło w ciągu 3 dni po szczepieniu; 78,3% wystąpiło w ciągu 7 dni po szczepieniu.
Pozostałe zgony wystąpiły między 8 a 60 dniem po szczepieniu, średnio 11 na dzień (564/53 dni) w porównaniu z 760 zgonami niemowląt, które wystąpiły w 2. dniu po szczepieniu – wzrost 69-krotny.
Dane uzyskane z VAERS 1990-2019, wiek < 1 rok, zgony zgłoszone w ciągu 60 dni od dnia szczepienia.
Spośród 1048 przypadków SIDS 51% skupiło się w ciągu 3 dni po szczepieniu, a 75,5% w ciągu 7 dni po szczepieniu.
Pozostałe przypadki SIDS wystąpiły między 8 a 60 dniem po szczepieniu, średnio 4,8 na dzień (257/53 dni) w porównaniu z 277 przypadkami SIDS, które wystąpiły w 2. dniu po szczepieniu — 57-krotny wzrost (Tabela 3).
Gdyby 1048 przypadków SIDS, które wystąpiły w ciągu 60 dni od szczepienia, zostało losowo rozłożonych w tym przedziale, można by oczekiwać 17,47 przypadków SIDS na dzień lub 122 na tydzień.
Nadmiar zachorowań na SIDS w dniu szczepienia (oczekiwano 17/131), w ciągu 3 dni po szczepieniu (oczekiwano 52/534) oraz w pierwszym tygodniu po szczepieniu (oczekiwano 122/791) wszystkie były istotne statystycznie (p < 0,00001).
Pięćdziesiąt jeden procent wszystkich przypadków SIDS zgłoszonych do VAERS wystąpiło w ciągu 3 dni po szczepieniu; 75,5% wystąpiło w ciągu 7 dni po szczepieniu.
Pozostałe przypadki SIDS wystąpiły między 8 a 60 dniem po szczepieniu, średnio 4,8 dziennie (257/53 dni) w porównaniu z 277 przypadkami SIDS, które wystąpiły w 2. dniu po szczepieniu — 57-krotny wzrost.
Dane uzyskane z VAERS 1990-2019, wiek < 1 rok, przypadki SIDS zgłoszone w ciągu 60 dni od dnia szczepienia.
Dyskusja
Wyniki tego badania wykazały, że zgony niemowląt i przypadki SIDS nie były losowo przydzielane każdego dnia.
Zamiast tego śmiertelność niemowląt i przypadki SIDS zgłaszane do VAERS miały tendencję do występowania w czasie zbliżonym do podania szczepionki, to znaczy skupiały się we wczesnym okresie po szczepieniu — od 1. do 7. dnia (ryc. 2).
Nadmierne zgony były istotnie większe niż oczekiwano (p < 0,00001). Zaproponowano kilka teorii dotyczących patogennego mechanizmu kryjącego się za tymi śmiertelnymi zdarzeniami.
Według Douglasa Millera, neuropatologa i eksperta ds. SIDS, szczepionki wywołują produkcję cytokin, które mogą wywoływać gorączkę i hamować aktywność neuronów 5-HT w rdzeniu, powodując przedłużające się bezdechy i zakłócając autoresuscytację.
Matturri i in. postawili hipotezę, że aluminiowe adiuwanty w szczepionkach przekraczają barierę krew-mózg „indukując neuronalne zmiany molekularne w DNA, RNA i białkach neuronów pnia mózgu regulujących funkcje życiowe, co w konsekwencji prowadzi do śmiertelnej dezorganizacji kontroli oddechowej u szczególnie predysponowanych niemowląt”.
Miller i Goldman zasugerowali potencjalną toksyczność biochemiczną lub synergistyczną z powodu wielu szczepionek podawanych jednocześnie.
Spośród 1048 dzieci, które zmarły z powodu SIDS, 13% zmarło w dniu szczepienia, 51% zmarło w ciągu 3 dni, a 75% zmarło w ciągu 7 dni.
W odniesieniu do całej populacji 2605 zgonów niemowląt zgłoszonych do VAERS (cała śmiertelność), zaobserwowano podobny rozkład zgonów po szczepieniu.
W obu analizach — Cała śmiertelność i SIDS — około 60% zgonów stanowili mężczyźni. Jest to zgodne z wynikami innych badań dotyczących SIDS na całym świecie.
Niektóre dowody sugerują, że mężczyźni są bardziej podatni na zgony niemowląt, ponieważ istnieje większe prawdopodobieństwo przedwczesnego porodu.
Śmiertelność niemowląt u wcześniaków jest bardziej prawdopodobna u mężczyzn, a zgony występujące wtórnie do zespołu niewydolności oddechowej u wcześniaków częściej występują u mężczyzn.
Moscovis i in. zasugerowali, że wzrost testosteronu u niemowląt płci męskiej może „wpływać na rozregulowanie odpowiedzi zapalnych na pozornie ‘łagodne’ infekcje”, przyczyniając się do wyższego odsetka męskich zgonów SIDS.
Kinney i in. zaobserwowali, że „znaczna ablacja (około 60%) neuronów rdzenia kręgowego za pomocą selektywnej toksyny dla 5-HT zmniejsza odpowiedzi CO2 we śnie NREM tylko u mężczyzn”. Innymi słowy, SIDS mogą występować częściej u mężczyzn, ponieważ w sytuacji z wadliwym rdzeniowym układem 5-HT mogą oni być mniej zdolni do reagowania na akumulację dwutlenku węgla podczas snu.
Dodatkowe dane demograficzne w Tabeli 1 pokazują znacznie więcej raportów dotyczących śmiertelności niemowląt młodszych niż starszych (p < 0,00001).
Goldman i Miller stwierdzili istotnie wyższą śmiertelność niemowląt zaszczepionych od urodzenia do 6 miesiąca życia, w porównaniu z niemowlętami zaszczepionymi od 6 miesiąca do 1 roku życia (RR = 3,0, 95% CI 2,6–3,4).
SIDS mogą występować częściej u młodszych niemowląt, ponieważ wtedy najbardziej prawdopodobne jest wystąpienie SIDS. Jednak Torch (1982) odkrył, że nieszczepione dzieci, które zmarły na SIDS, najczęściej umierały jesienią lub zimą, podczas gdy zaszczepione dzieci umierały najczęściej w wieku 2 i 4 miesięcy – w tym samym wieku, w którym niemowlęta otrzymywały początkowe dawki DPT.
Przegląd wczesnych dowodów łączących nagłą śmierć niemowląt ze szczepionkami
Chociaż w niektórych badaniach nie udało się znaleźć pozytywnych korelacji między SIDS a szczepionkami, istnieją wiarygodne dowody na to, że pewna podgrupa niemowląt może być narażona na zwiększone ryzyko SIDS wkrótce po zaszczepieniu.
Na przykład już w 1933 r. Madsen udokumentował nagłą śmierć dwojga niemowląt wkrótce po otrzymaniu pełnokomórkowych szczepień przeciwko krztuścowi. Pierwsze dziecko po 30 minutach od szczepienia rozwinęło sinicę i drgawki i zmarło kilka minut później. Drugie dziecko zachorowało na sinicę 2 godziny po szczepieniu i zmarło.
W 1946 roku Werne i Garrow udokumentowali nagłe zgony bliźniąt jednojajowych 24 godziny po szczepieniu przeciw błonicy i krztuścowi. Dzieci miały objawy szoku przez całą noc przed smiercią.
Chociaż jednoczesne nagłe zgony niemowląt bliźniaczych – jednoczesne SIDS – są rzadkie, Werne i Garrow nie byli jedynymi naukowcami, którzy udokumentowali to zjawisko i podali szczepionki jako możliwy wpływ przyspieszający.
W literaturze medycznej opisano inne przypadki, które mogą wskazywać na przyczynę środowiskową, a nie naturalną.
W latach 60. i 70. dzieci Aborygenów zaczęły w tajemniczy sposób umierać w alarmującym tempie. W niektórych regionach Australii 1 na 2 dzieci zmarło w wyniku niewyjaśnionej śmierci.
Archie Kalokerinos, australijski lekarz, rozwiązał zagadkę, gdy zdał sobie sprawę, że zgony miały miejsce wkrótce po zaszczepieniu dzieci. Urzędnicy ds. zdrowia rozpoczęli niedawno kampanię masowych szczepień, aby chronić dzieci Aborygenów; ich zgony odpowiadały programowi szczepień.
Kalokerinos zdał sobie sprawę, że te dzieci były poważnie niedożywione. Ich nierozwinięty układ odpornościowy nie mógł poradzić sobie z dodatkowym stresem związanym ze szczepieniem: „Niektórzy umrą w ciągu kilku godzin z powodu ostrego niedoboru witaminy C wywołanego szczepieniem. Inni cierpią z powodu urazów immunologicznych i umierają później na zapalenie płuc, zapalenie żołądka i jelit lub niedożywienie”.
Kalokerinos był w stanie uratować wiele dzieci przed tym samym losem, podając małe ilości witaminy C (100 mg na miesiąc) tuż przed szczepionką.
Linus Pauling [39], który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii, wspierał pracę Kalokerinosa: Uważam, że wniosek, do którego doszedł dr Kalokerinos – że wysoka śmiertelność niemowląt i ogólnie wysoka zapadalność na choroby wśród aborygeńskich niemowląt można w znacznej części przypisać niskiej zawartości witaminy C w organizmie – jest słuszny.
Co więcej, niedobór witaminy C jest pogłębiany przez szczepienia, ponieważ wiadomo, że szczepienia prowadzą do zniszczenia witaminy C. Dr Kalokerinos zasługuje na wielkie uznanie za dokonanie tych odkryć.
W Japonii w latach 1970-1974 odnotowano 37 przypadków nagłych zgonów niemowląt po szczepieniach przeciwko krztuścowi, co skłoniło rodziców i lekarzy do odrzucenia zastrzyku.
W 1975 roku władze japońskie zareagowały na te wydarzenia, podnosząc wiek szczepień z 3 miesięcy do 2 lat. W rezultacie liczba roszczeń o odszkodowanie za obrażenia poszczepienne wypłaconych z powodu nagłych zgonów po szczepieniu spadła z 37 przypadków w ciągu 5 lat do zaledwie 3 przypadków w ciągu następnych 6 i pół roku (od 1975 do sierpnia z 1981 r.).
W 1982 r. William Torch, MD [28], dyrektor Child Neurology, Department of Pediatrics, University of Nevada School of Medicine, przedstawił badanie na 34. dorocznym spotkaniu American Academy of Pediatrics na temat związku między DPT a SIDS.
Według Torcha „wstępne dane dotyczące pierwszych 70 zbadanych przypadków pokazują, że dwie trzecie zostało zaszczepionych w ciągu 21 dni przed śmiercią. W grupie DPT-SIDS 6,5% zmarło w ciągu 12 godzin od zaszczepienia, 13% w ciągu 24 godzin, 26% w ciągu 3 dni, a 37%, 61% i 70% w ciągu 1, 2 i 3 tygodni, odpowiednio. podczas gdy zaszczepione dzieci umierały najczęściej w wieku 2 i 4 miesięcy – w tym samym wieku, w którym niemowlętom podawano początkowe dawki DPT.
Doszedł do wniosku, że “DPT może być ogólnie nierozpoznaną główną przyczyną nagłej śmierci niemowląt i wczesnego dzieciństwa, a ryzyko szczepienia może przewyższać potencjalne korzyści”.
Badanie to wskazuje na potrzebę ponownej oceny i ewentualnej modyfikacji obecnych procedur szczepień.
We wstępnym badaniu 70 dzieci, które zmarły z powodu SIDS, ponad dwie trzecie otrzymało DPT w ciągu 21 dni przed śmiercią: 13% zmarło w ciągu 24 godzin, 26% w ciągu 3 dni, a 37%, 61% i 70% odpowiednio w ciągu 1, 2 i 3 tygodni.
Najnowsze dowody
W marcu 2011 r. Japonia tymczasowo zawiesiła szczepienia przeciwko pneumokokom i Hib, gdy kilkoro niemowląt i małych dzieci zmarło w ciągu 3 dni po otrzymaniu tych szczepionek pojedynczo lub w połączeniu z innymi szczepionkami.
W tym samym roku Kuhnert i współpracownicy opublikowali dowody na 16-krotny wzrost ryzyka nagłej, nieoczekiwanej śmierci po czwartej dawce szczepionki pięciowalentnej (5 w 1) lub sześciowalentnej (6 w 1).
Traversa i in. również stwierdzili statystycznie istotne zwiększenie ryzyka nagłej śmierci niemowląt wkrótce po pierwszej dawce szczepionki sześciowalentnej (RR = 2,2, 95% CI 1,1–4,4). Miller i Goldman odkryli istotny związek między międzynarodowymi harmonogramami szczepień a wskaźnikami śmiertelności niemowląt: kraje rozwinięte, które wymagają największej ilości szczepionek dla swoich dzieci, mają zwykle wyższy (gorszy) wskaźnik śmiertelności niemowląt (r2 = 0,98).
Przedstawiono możliwe wyjaśnienie tej sprzecznej z intuicją korelacji: potencjalna toksyczność biochemiczna lub synergistyczna z powodu wielu szczepionek podawanych jednocześnie.
Chociaż odkrycia zawarte w tym artykule nie są dowodem na związek między szczepionkami dla niemowląt a zgonami niemowląt, sugerują one związek przyczynowy i konieczna jest zdecydowanie większa ilość badań oraz poświęcenie większej uwagi problemowi, niżli jedynie powtarzane przez przytłaczającą większość lekarzy “Nie ma związku”.
Tym bardziej jest to niezmiernie ważne, z uwagi na fakt, że jedynie 1-10% niepożądanych odczynów poszczepiennych trafia do systemu VAERS. Reszta z wielu przyczyn jest niezgłaszana.
